Üzerine çok şey söylenmiş ama çoğu zaman çok azı gerçekten anlaşılmış bir hâl. Çocukken bize erkek olmanın ne demek olduğu, çoğu zaman doğrudan anlatılmaz ama hissettirilir. Düşmemeli, ağlamamalı, korkmamalı, yumuşak olmamalıyızdır. Çünkü “erkek adam” böyle yapmaz. Oysa biz de düşeriz. Ağlarız. Korkarız. Sevilmek isteriz. Anlaşılmak… hatta bazen sadece sarılmak. Ama ne zaman ki böyle hissetsek, içimizden bir ses belki babamızın, belki öğretmenimizin, belki sokaktaki başka bir erkeğin sesi hemen fısıldar: “Kendine gel. Erkek ol biraz.”
Toplumun “erkeklik” şablonuna uymaya çalışırken, kendi doğallığımızı törpüleriz. Yumuşak yanlarımızı saklarız, ihtiyaçlarımızı bastırırız. Erkeklik, bazen bir zırha dönüşür. Korur gibi görünür ama içerden de hapseder. En tehlikelisi ise bu zırhın biz fark etmeden üzerimize yapışmasıdır. Artık neleri hissetmemiz “gerektiğini” değil, neleri hissedemeyeceğimizi öğrenmiş oluruz. Oysa insanın doğası, erkekliğin kalıplarına sığmayacak kadar geniştir.
Benim için erkek olmak, zamanla değişen bir tanım oldu. Çocukken kahraman gibi gördüğüm erkek figürlerin kırılgan yanlarını fark ettiğimde, kafamda bir şeyler sarsıldı. Meğer hepimiz yalnızca “adam gibi adam” olmaya değil, kendimiz olmaya da çalışıyormuşuz, sessizce.
Bugün erkek olmayı sadece güçlü olmakla tanımlamıyorum. Aksine, kırılgan olmayı göze almak da bir güç bence. Konuşabilmek, özür dileyebilmek, yardım istemek, sarılmak, ağlamak… Tüm bunlar da erkekliğin içinde yer bulabilmeli. Çünkü insan olmakla erkek olmak arasında uçurum değil, köprü olmalı.
Erkek olmak, ne sadece acı çekmeden ayakta kalmak… ne de her şeyi bastırmak. Belki de erkek olmak; korkularına rağmen sevmek, kaygılarına rağmen bağ kurmak, alışılmışın dışında da olsa kendi doğrunu yaşamak.
Bugün hâlâ birileri “erkek adam şöyle olur” diyor olabilir. Ama ben artık başka bir şeyi deniyorum: “İnsan gibi bir erkek olmayı.”
